Jaren geleden was ik bij de oprichting van Schone Kleren Campagne (SKC) in Utrecht. Die organisatie wil verbetering van de arbeidssituatie van werknemers, vooral vrouwen, in de textielindustrie. Het sprak me erg aan; ik vond dat er iets moest gebeuren.
Tijdens mijn lessen kwam het onderwerp regelmatig aan de orde. Ik deed ook projecten met lesmateriaal van Schone Kleren Campagne. Ik herinner me een quiz met prijzen die ik had gekocht. De laatste jaren is het onderwerp, door de grote verandering die de opleiding ondergaat, wat naar de achtergrond verdwenen.
Door de tragische ramp vorig jaar bij de kledingfabriek Rana Plaza in Bangladesh werd me weer eens duidelijk hoe fout het systeem is. Merken als Primark en Benneton die in dat soort landen produceren, buiten arbeiders uit en laten hen werken in levensgevaarlijke, mensonwaardige situaties.
Een paar weken geleden bekeek ik de website van SKC. Ik las dat ze vragen om kennis vanuit diverse invalshoeken. Ineens was daar het gevoel weer dat ik daadwerkelijk wat moet doen met mijn verzet tegen uitbuiting in de kledingindustrie. Mijn gevoel voor rechtvaardigheid en mijn behoefte om onrecht te bestrijden, kwamen weer boven. Ik reageerde naar SKC en bijna per direct werd ik uitgenodigd voor een gesprek.
Ondertussen heb ik dat gesprek bij de Schone Kleren Campagne in Amsterdam gehad. We spraken onder andere over de onderwijsprojecten die ze aanbieden. In een tweede gesprek -inmiddels gepland- gaan we verder praten over hoe ik vanuit mijn onderwijservaring een bijdrage zou kunnen leveren. Ook gaan we kijken of er nog andere aspecten zijn waarin SKC mijn kennis en ideeën kan gebruiken. Het voelt als een positieve stap in mijn zoektocht naar verandering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten