donderdag 28 september 2017

Bericht 6



Afgelopen maandag was ik modefotograaf op basisschool Laterna Magica op IJburg, Amsterdam.

Een tijdje geleden werd ik gebeld door de directeur van de Stichting Kunsteducatie De Rode Loper op School. Zij bieden basisscholen in Amsterdam oost kunsteducatieprojecten aan. Francesca Vonck ontwikkelde daar het programma ‘Mode maken met schaar en tape’. Onder haar leiding maken leerlingen van afgedankte kledingstukken nieuwe mode en ze worden daarna gefotografeerd. Ik kreeg de vraag of ik foto’s wilde maken van de kinderen in hun nieuwe ontwerpen en ik zei natuurlijk ja.

Omdat ik graag wou zien hoe het project in elkaar zit, was ik ook bij de eerste les aanwezig. De groep bestond uit leerlingen uit verschillende klassen van groep vijf tot en met acht. De kinderen kregen beelden te zien van verschillende vormen van kleding; modeontwerpers Victor en Rolf bleken een grote inspiratiebron te zijn. In kleine oefenopdrachten werd gespeeld word met verschillende aspecten zoals volume, a-symmetrie, vergroting, verkleining, versmalling.

In de tweede les gingen de leerlingen in tweetallen aan het werk; het ene kind was ontwerper, de andere het model. Dat gebeurde met veel energie, creativiteit en enthousiasme. De modeshoot vond buiten plaats.

Wat mij opviel was dat de kinderen er direct ingingen. Geen gesputter of tegenwerking. Niemand vond het gek vond om er zo uit te zien. Ook de jongens deden volop mee. Ineens ben je een prinses of een stoere held. Een jongen zei na afloop: ‘Ik dacht dat mode alleen voor meisjes was, maar dat is niet zo!’

Ik vond het heel bijzonder om hen te fotograferen. Sommige leerlingen hadden totaal geen aanwijzingen nodig en gingen meteen in geweldige poses staan. Ik denk dat het kwam omdat de sfeer zo vanzelfsprekend was dat je jezelf kon zijn.

De samenwerking met Francesca Vonck ging fantastisch. Zij vindt het fijn dat ik er ben en voor mij is het fotograferen van kinderen een nieuwe en leuke ervaring. In 2018 staan er nog een aantal lessen gepland waarvoor ik ook gevraagd ben.


maandag 25 september 2017

Bericht 5


Vorige week vrijdag had ik een werkafspraak met Evelien Verkerk. Met haar vormde ik jarenlang het kunstenaarsduo ´terheideverkerk´. We hadden tentoonstellingen in binnen- en buitenland (onder andere in Zwolle, Nijmegen, Gouda, Sibiu en Ahaus). Ons werk van al die tijd is te zien op: www.werkvanterheideverkerk.nl

De afgelopen jaren viel die samenwerking stil. Ik ging door een zware periode in mijn leven en ook bij Evelien waren er drastische veranderingen. We zegden ons atelier in Deventer op. Ondanks deze verwijdering in het werk hebben we privé al die jaren intensief contact gehouden. Er was geen ruzie of conflict. Soms miste ik het samenwerken als kunstenaarsduo wel, maar zoals dat gaat in het leven, ook dat gevoel verdween, al dook het af en toe even op.

Ik ben nog altijd met textiel bezig; dat is nu eenmaal een levenslange liefde van me. Samen met Jos maakte ik twee werken voor exposities waarbij hij de tekst schreef en ik die daarna borduurde. 


Ook volgde ik het afgelopen voorjaar nog een textielcursus  bij de DIY Textile School in Amsterdam. Ik kreeg er opdrachten die ik deels uitvoerde als er tijd was. In juni verhuisde ik naar Amsterdam en natuurlijk ging al mijn textiel materiaal mee. Het zit in dozen die nog uitgepakt moeten worden, maar ik weet het te vinden.

In mijn vakantie deze zomer kreeg ik een mail van Evelien Verkerk waarin stond dat we waren uitgenodigd deel te nemen aan de tentoonstelling Artoverijssel Proof!, in de HeArtGalleryin Hengelo van 19 november t/m 10 december 2017. Ik moest er even over nadenken, maar besloot al snel dat dit een uitgelezen mogelijkheid was om weer samen met haar een werk te maken. Ja dus, en ik en wij hebben er zin in!

Afgelopen vrijdag hebben we ideeën besproken en wonderwel ging het als vanouds. Na een paar uur waren we eruit. Als materiaal gaan we witte zakdoeken gebruiken. Wat we daarmee gaan doen, blijft nog geheim. Het resultaat zal te zien zijn op de expositie in Hengelo. In elk geval is het veel werk, maar dat zijn we gewend: ons werkwijze kostte altijd al veel tijd.

Omdat we veel witte zakdoeken nodig hebben doe ik ook hier een oproep.

Gevraagd: 100% witte, liefst oude zakdoeken met of zonder wit borduursel of randjes. 

Eventuele porto vergoeden we natuurlijk. Als je zakdoeken voor ons hebt, stuur ons dan een bericht via LinkedIn of Facebook. Bij voorbaat dank.


vrijdag 22 september 2017

Bericht 4



Gistermorgen kwam ik dit billboard tegen. Het zette me direct aan het denken. En ik voelde een kwaadheid in me opkomen.

Leren. Hoe denk ik daarover na al die jaren les te hebben gegeven? Doorzetten kan ik me voorstellen als ik aan mijn eigen leren denk.
Toen ik de avondstudie Modevorming deed aan de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem heb ik moeilijke periodes gehad. Ik herinner me een dag dat ik boven aan het werk was en dat ik er niet uitkwam. Voor me lag een leeg vel papier waar ik niets op kreeg. Ik snapte de ontwerpopdracht in het geheel niet en ik was al weken aan het worstelen.
Ten einde raad ging ik naar beneden en zei tegen Bram dat ik met mijn studie ging stoppen. Dit gevecht was te veel en ik zou er toch niet uitkomen. Hij gaf het perfecte antwoord dat ik nodig had om door te gaan: ‘Fijn, dan ben je weer alle avonden thuis.’ Later zei hij dat hij dat natuurlijk helemaal niet wou.
We begonnen die vijfjarige avondstudie met dertig studenten en we eindigden met vijf, waarvan ik er een was. Een doorzetter, ja dat ben ik wel.

Leren = doorzetten, volgens het affiche. Maar de zin gaat verder: ‘als anderen opgeven’. Ik moet bij het lezen meteen denken aan die anderen. Wie zijn ze? Horen ze bij de groep die het toch niet zal halen omdat alleen de doorzetter het haalt?
Vinden ze bij hogeschool InHolland dat alleen doorzetters waardevol zijn? Moeten de doorzetter een groep om zich heen hebben die het toch niet haalt waardoor zij wel succesvol zijn?
Het woord 'competitie' komt bij me op. Hebben winnaars verliezers nodig? Kun je alleen maar leren als die ongelijkheid in het spel zit?

Volgens mij moet onderwijs kansen geven aan iedereen op zijn/haar niveau. Studenten moeten kennis verzamelen en vaardigheden ontwikkelen waarmee ze nu en later wat kunnen in de samenleving.
Leren gaat over nieuwsgierig zijn en blijven, over ontdekken en experimenteren. Leren is een leerweg zoeken die bij jou past. Leren is ook de tijd krijgen en die gebruiken om dat te begrijpen en het je eigen maken.

In mijn opinie is de quote die hogeschool InHolland de wereld in stuurt een bewering die een groot onderscheid maakt tussen studenten onderling en dat is volgens mij niet waar het in het onderwijs over zou moeten gaan.

Ik heb les gegeven aan niveau2-leerlingen die tijd nodig hadden om zich de stof eigen te maken. Er waren leerlingen bij die daarna niveau 3 deden en sommigen haalden zelfs niveau 4. Dat waren de doorzetters. Maar hun leerproces ging niet ten koste van de leerlingen die deze stappen niet konden zetten en voor wie een hoger niveau echt te hoog was. 

‘Leren = durven’ staat onderaan. Dat is waar, maar niet iedereen is een durfal. Om te durven heb je soms ondersteuning en stimulans nodig. Daar spelen docenten een belangrijke rol in. Maar de rol van docenten is niet de afvallers laten vallen en alleen de doorzetter alle aandacht geven.

Daarom vind ik de quote van hogeschool InHolland ongepast en pervers. Het is een belediging voor studenten. En een belediging voor die docenten die zich met hart en ziel inzetten voor al hun studenten.

maandag 11 september 2017

Bericht 3

De scholen zijn weer begonnen, maar niet voor mij. Mijn nu ex-collega's staan weer voor de klas en hun werk is gestart. Volle klassen en een druk programma weet ik uit ervaring.

En ik? Ik neem de tijd om na te denken over de stappen die ik ga zetten. Er komt een rust over me heen en het besef dat ik even niet hoef. En er komt energie vrij die ideeën geeft. Nog niet concreet, maar zo af en toe flitst er wat langs dat ik opsla.

Zo ging ik vorige week donderdagmiddag ineens een rondje Ouderkerk aan de Amstel fietsen. Wind tegen en terug wind mee. In het Amstelpark zag ik dat de herfst in aantocht is en de zomer aan het vertrekken.

Naast de ervaring om 'even niet werken' zijn er ook de coachingsgesprekken die gestart zijn. Twee zijn er ondertussen geweest en die waren zeer verhelderend. Sabine van Lazione in Soestdijk liet me de eerste keer alles opschrijven waar ik blij van word en waar ik mee bezig ben. Dat werd deze lijst:
  • nieuw en ontdekken
  • nieuwsgierig
  • beeld, beelden, beeldende kunst
  • fotograferen
  • maken: borduren van zakdoeken en servetten
  • film, theater, buiten zijn, vrienden, koken
  • mijn blog 'For the love of textiles'
  • mijn blog 'Overstap' over procesbeschrijving en verbeelding
Mijn blog 'Overstap' zorgt ervoor dat ik alles helder houd in dit proces naar een nieuwe werkomgeving. Het maakt me bewust dat ik er naar kan kijken door er zo af en toe uit te stappen. Nieuwe ideeën kunnen ontstaan en die kunnen de noodzakelijke richting geven die ik nodig heb.
Een blog schrijven is ook delen. Delen en raken hoort bij me. Niet voor niets stond er jaren onder mijn schoolmail de zin: 
 'Geven is krijgen en delen is vermenigvuldigen'.

Zo kwam ik er ook achter dat ik nu eindelijk kan zeggen dat ik iets te vertellen heb over de wereld van textiel en mode. Ik ken veel achtergronden en weet veel van technieken. Mijn opvattingen over de plek van de mode in de maatschappij en over de kledingindustrie worden steeds meer helder en kritisch. De laatste jaren is mijn interesse in mode verschoven naar textiel in brede zin, naar oude en nieuwe technieken, naar de duurzaamheid van textiel in een consumptiemaatschappij.
Ik kan geraakt worden door de stoffen op  de tentoonstelling 'Sits' in het Fries museum. 

Maar ook door het werk 'Woven wheat' van Diana Scherer dat ik zag op de tentoonstelling 'Earth Matters' in het Textielmuseum

Over beide tentoonstellingen is binnenkort een blog te lezen op 'For the love of textiles'. 
Daarnaast schreef ik tijdens de sessie dat ik met mijn vakantie materiaal zoals textiel en garen zou meenemen om iets mee te maken, als ik daar zin in zou krijgen.
Nu maken Jos en ik sowieso elke zomer iets voor vrienden dat ze opgestuurd krijgen.
Vorig jaar waren dat een oude Franse ansichtkaarten waarop Franse woorden werden geborduurd.



Dit jaar kochten we bij de 'Emmaus' in Courthézon een grote stapel 'Paris Match' uit de vijftiger jaren waar we kleine slingers van zeven papieren kralen, ‘7 bisous’, van maakten die onze vrienden met groot plezier ontvingen en ophingen in hun huizen.
















































vrijdag 8 september 2017

Bericht 2.

Op 13 juli nam ik samen met twee andere collega's afscheid. Het werd een prachtige middag met toespraken en warme omhelzingen. Ik kreeg mijn eigen tijdschrift ‘JAN' met daarin mooie en bijzondere artikelen.


Hoofdredacteur Wendy van Dijk, die de coverfoto maakte (fotowerk van haar is HIER te zien) schreef in haar geweldige voorwoord: 
‘Samen zijn we heel sterk in het bedenken van projecten en opdrachten. Hierin ga ik je ook echt missen. Wel denk ik dat het voor jou persoonlijk tijd is om te gaan. Je hebt nieuwe avonturen nodig om weer je passie en vuur te laten branden.’
Het glossy magazine ‘Jan’ staat vol met recepten, foto's van bijzondere momenten in het team, hartelijke artikelen van collega's en (oud)leerlingen die over mij schrijven.

Zoals oud-leerling Wendy van den Ham, schooljaar 2004:
‘Jan is 'belast met een 'oog voor detail', waarmee hij tijdens studiereizen de mooiste details fotografeerde en oude ambachten onder onze neuzen drukte. Jan was een goede vertegenwoordiger van onze school als we op studiereis gingen in Europa en hij werd altijd met veel blijdschap en vriendelijkheid verwelkomd. Zo zag hij in mij een heuse 'kunstacademie student' en wist hij mij het vertrouwen te geven waardoor ik na mijn examen toegelaten werd aan de kunstacademie in Maastricht.’
Lorenzo van schooljaar 2015 schreef:
‘Jan is iemand die veel energie heeft. Hij is grappig, aardig en één van de beste docenten die ik heb gehad.’
Het eenmalige en unieke tijdschrift ‘JAN’ is voor mij een fantastisch aandenken aan een mooie tijd bij het ROC van Twente.

Aan het einde van de middag was het tijd voor mijn speech: 

Kanteling

Om te beginnen wil ik het ROC bedanken voor alle jaren die ik hier heb mogen werken. Eerst in Almelo en sinds begin 2001 in Enschede. Dank ook aan het team waarin ik heb mogen functioneren en waardoor ik mezelf heb kunnen ontwikkelen.
Ik heb onder andere internationale projecten met veel plezier gecoördineerd, stages begeleid, onderwijsprogramma’s geschreven, aan leerlingen lesgegeven, en hen en docenten geïnspireerd. Het waren 28 jaren waarin ik heb genoten van leerlingen die zich ontwikkelden.

Maar, na al die tijd is er toch iets nodig om verder te groeien. Iets nieuws en spannends. De laatste jaren merkte ik dat het schoolsysteem mij ging irriteren. Ik kreeg een hekel aan dat afvinken van eisen waaraan leerlingen moeten voldoen, en waarvan ik me wel eens afvraag of wij als docenten het zelf allemaal wel kunnen. Ik vind dat er te weinig creativiteit binnen de opleiding zit. Door de strenge exameneisen krijgen leerlingen volgens mij weinig ruimte. Alles wordt in mijn idee dichtgetimmerd. 
Kortom, er moest wat gebeuren, of met de opleiding of met mij.

En toen kwam er die kanteling. En het besluit: Ik ga stoppen met werken in Enschede en op zoek naar een andere invulling van mijn leven en werk.
Dat nadenken erover was al jaren aan de gang, maar voor mij waren er zware jaren in het verleden die het niet mogelijk maakten om een stap te zetten. Simpelweg gezegd: de tijd was er niet rijp voor. Bovendien had ik ook angst om te springen in het onbekende.
Tijdens een functioneringsgesprek afgelopen jaar kwam mijn verlangen voor verandering weer aan de orde en we besloten om een gesprek met Personeelszaken aan te gaan. Ook thuis was het al dan niet doorgaan met het werk een steeds terugkerend onderwerp van gesprek. Eigenlijk had ik toen de beslissing al genomen en kreeg ik bevestiging van Jos en goede vrienden die me zeer dierbaar zijn. ‘Hè hè eindelijk’, zeiden ze.

Ik sprong, voelde ruimte, creativiteit en energie terugkomen. Langzaam maar zeker zijn er de afgelopen maanden stappen gezet. Ik ondertekende de overeenkomst met het ROC om weg te gaan.
Na 35 jaar wonen in Deventer woon ik nu met veel genoegen samen in Amsterdam.
Ik heb een goede coach gevonden die me gaat begeleiden. En ik heb er zin in! Je leeft tenslotte maar één keer en ik ben toe aan verandering. En nee, bang ben ik niet en ik sta er positief in. En ja, het geeft een goed gevoel als leerlingen en collega’s zeggen dat ze je zullen missen. En omgekeerd zal dat ook zo zijn.

Als je weg gaat wil je ook wat geven aan collega’s die belangrijk zijn. Dan moet je kiezen wie wat krijgt. Dus eerst wil ik Geert Westerhof naar voren vragen.

Geert, ik zat in de sollicitatiecommissie toen jij solliciteerde naar de functie als coördinator. En je werd het. En ik zag je in je positie groeien en ik merkte dat je het een geweldige baan vindt. Dank voor je ondersteuning tijdens mijn proces om tot deze beslissing te komen.
Omdat ik een man ben van beelden in mijn hoofd vond ik een boek voor jou en het team dat wellicht nog wat kan toevoegen. Want tekenen kunnen we allemaal en processen kunnen ook op een andere manier dan met woorden verbeeld worden.



En dan heb ik nu een boek - eigenlijk voor het hele team - dat ik graag in eerste instantie wil geven aan Esther Kortink, met wie ik de afgelopen jaren samen in ons kantoor zat.

‘Esther, je kwam als stagiaire bij mij en ik vind dat je inmiddels een geweldige docent bent geworden. Dit boek ‘Tot op de draad’ van Ileen Montijn gaat over kleding en is voor iedereen op onze afdeling interessant. 


De namen van alle collega’s heb ik voor in het boek geschreven. Lees het, vink je naam af en geeft het door.

Collega’s, ten slotte wil ik jullie nogmaals bedanken voor alles en natuurlijk wens ik jullie succes in de komende jaren met de opleiding.







woensdag 6 september 2017

Bericht 1



Kathedraal in Reims
Bericht 1, week 1

Ik heb lang niet geschreven op mijn blog ‘Overstap’, dat ik startte toen ik besloot dat er een verandering in mijn leven en werk moest komen. Er was geen ruimte voor schrijven en het leek ook niet het goede moment. Soms moet je wachten op het juiste tijdstip voor je stappen gaat zetten.

Dat moment kwam afgelopen november tijdens een functioneringsgesprek. Hoewel lesgeven en contact maken met leerlingen me altijd goed afgaat, bleek dat ik eigenlijk wat anders zou willen doen met mijn leven. Dat was het startpunt voor een gesprek met personeelszaken. In het kort komt het erop neer dat ik per 14 juli jongst leden ontslag heb genomen en dat het ROC van Twente me ruimte geeft om ander werk te zoeken. Sabine Baltussen (zie website Lazione)  is mijn coach die me in dit proces gaat begeleiden. Ondertussen zijn er twee gesprekken geweest en daarbij viel al een aantal zaken op zijn plek.

Dat is een grote stap, maar er is nog meer gebeurd. Afgelopen mei verhuisde ik naar Amsterdam en daar voel ik me zeer op mijn plaats. Na bijna 35 jaar in Deventer gewoond te hebben, is ook dat een grote verandering. Ik heb het gevoel dat ik thuis gekomen ben.
De afgelopen maanden stonden in het teken van afscheid nemen. In afscheid nemen was ik nooit zo goed, maar opmerkelijk genoeg ging het me deze keer goed af. Natuurlijk waren er wel de nodige emoties, maar omdat het allemaal vanuit een positieve ontwikkeling ging, leek het lichter en makkelijker dan ik had durven hopen.

Na een mooi afscheid van mijn werk op 13 juli en een heerlijke zonnige vakantie in Zuid Frankrijk heb ik de afgelopen week gebruikt om wat te ‘rommelen en na te denken’. Wat opruimen in ons huis. Een dag naar Deventer. Ik heb me voorgenomen om elke week op mijn blog ‘Overstap’ een stuk te schrijven, om zo mijn proces inzichtelijk te krijgen en te houden. Daarnaast  ben ik van plan op mijn blog ‘For the love of textiles’ regelmatig berichten te schrijven over onderwerpen die aan textiel gerelateerd zijn.

Ondertussen ga ik samen met Evelien Verkerk nieuw werk maken voor een tentoonstelling die op 19 november wordt geopend in Hengelo. Ook heb ik deze maand een kleine fotografieklus.

Ik voel me rustig en vol energie om dit avontuur aan te gaan. Er komen ideeën en gedachtes op in de ruimte die ik voor mezelf heb geschapen. Ik ben ervan overtuigd dat er boeiende werkvragen op mijn pad gaan komen. Een vast baan wil ik niet meer. Projectmatig werken ligt me beter, denk ik. Een overzichtelijke karwei klaren en dan weg.


Maar ik neem de tijd. Ik merk deze week al hoe goed het me doet om na 28 jaar MBO rust te nemen en even niet te werken.  Over de reden waarom ik ben weggegaan schrijf ik in een volgend bericht. Daarin zal ook mijn afscheidsspeech te lezen zijn.

20. Musea en mbo’ers

  Toen ik nog les gaf op de modeafdeling van het ROC van Twente vond ik het altijd belangrijk om met leerlingen naar musea te gaan. Natu...