Op 13 juli nam ik samen met twee andere collega's afscheid. Het werd een
prachtige middag met toespraken en warme omhelzingen. Ik kreeg mijn eigen
tijdschrift ‘JAN' met daarin mooie en bijzondere artikelen.
‘Samen zijn we heel sterk in het bedenken van projecten en opdrachten. Hierin ga ik je ook echt missen. Wel denk ik dat het voor jou persoonlijk tijd is om te gaan. Je hebt nieuwe avonturen nodig om weer je passie en vuur te laten branden.’
Het glossy magazine ‘Jan’ staat vol met recepten,
foto's van bijzondere momenten in het team, hartelijke artikelen van collega's
en (oud)leerlingen die over mij schrijven.
Zoals oud-leerling Wendy van den Ham, schooljaar 2004:
‘Jan is 'belast met een 'oog voor detail', waarmee hij tijdens studiereizen de mooiste details fotografeerde en oude ambachten onder onze neuzen drukte. Jan was een goede vertegenwoordiger van onze school als we op studiereis gingen in Europa en hij werd altijd met veel blijdschap en vriendelijkheid verwelkomd. Zo zag hij in mij een heuse 'kunstacademie student' en wist hij mij het vertrouwen te geven waardoor ik na mijn examen toegelaten werd aan de kunstacademie in Maastricht.’
Lorenzo van schooljaar 2015 schreef:
‘Jan is iemand die veel energie heeft. Hij is grappig, aardig en één van de beste docenten die ik heb gehad.’
Het eenmalige en unieke tijdschrift ‘JAN’ is voor mij
een fantastisch aandenken aan een mooie tijd bij het ROC van Twente.
Aan het einde van de middag was het tijd voor mijn
speech:
Kanteling
Om te
beginnen wil ik het ROC bedanken voor alle jaren die ik hier heb mogen werken.
Eerst in Almelo en sinds begin 2001 in Enschede. Dank ook aan het team waarin
ik heb mogen functioneren en waardoor ik mezelf heb kunnen ontwikkelen.
Ik heb
onder andere internationale projecten met veel plezier gecoördineerd, stages
begeleid, onderwijsprogramma’s geschreven, aan leerlingen lesgegeven, en hen en
docenten geïnspireerd. Het waren 28 jaren waarin ik heb genoten van leerlingen
die zich ontwikkelden.
Maar,
na al die tijd is er toch iets nodig om verder te groeien. Iets nieuws en
spannends. De laatste jaren merkte ik dat het schoolsysteem mij ging irriteren.
Ik kreeg een hekel aan dat afvinken van eisen waaraan leerlingen moeten voldoen,
en waarvan ik me wel eens afvraag of wij als docenten het zelf allemaal wel
kunnen. Ik vind dat er te weinig creativiteit binnen de opleiding zit. Door de
strenge exameneisen krijgen leerlingen volgens mij weinig ruimte. Alles wordt
in mijn idee dichtgetimmerd.
Kortom,
er moest wat gebeuren, of met de opleiding of met mij.
En
toen kwam er die kanteling. En het besluit: Ik ga stoppen met werken in
Enschede en op zoek naar een andere invulling van mijn leven en werk.
Dat
nadenken erover was al jaren aan de gang, maar voor mij waren er zware jaren in
het verleden die het niet mogelijk maakten om een stap te zetten. Simpelweg
gezegd: de tijd was er niet rijp voor. Bovendien had ik ook angst om te
springen in het onbekende.
Tijdens
een functioneringsgesprek afgelopen jaar kwam mijn verlangen voor verandering
weer aan de orde en we besloten om een gesprek met Personeelszaken aan te gaan.
Ook thuis was het al dan niet doorgaan met het werk een steeds terugkerend
onderwerp van gesprek. Eigenlijk had ik toen de beslissing al genomen en kreeg
ik bevestiging van Jos en goede vrienden die me zeer dierbaar zijn. ‘Hè hè
eindelijk’, zeiden ze.
Ik
sprong, voelde ruimte, creativiteit en energie terugkomen. Langzaam maar zeker
zijn er de afgelopen maanden stappen gezet. Ik ondertekende de overeenkomst met
het ROC om weg te gaan.
Na 35
jaar wonen in Deventer woon ik nu met veel genoegen samen in Amsterdam.
Ik heb
een goede coach gevonden die me gaat begeleiden. En ik heb er zin in! Je leeft
tenslotte maar één keer en ik ben toe aan verandering. En nee, bang ben ik niet
en ik sta er positief in. En ja, het geeft een goed gevoel als leerlingen en
collega’s zeggen dat ze je zullen missen. En omgekeerd zal dat ook zo zijn.
Als je weg gaat wil je ook wat geven aan collega’s die
belangrijk zijn. Dan moet je kiezen wie wat krijgt. Dus eerst wil ik Geert
Westerhof naar voren vragen.
Geert, ik zat in de sollicitatiecommissie toen jij
solliciteerde naar de functie als coördinator. En je werd het. En ik zag je in je
positie groeien en ik merkte dat je het een geweldige baan vindt. Dank voor je
ondersteuning tijdens mijn proces om tot deze beslissing te komen.
Omdat ik een man ben van beelden in mijn hoofd vond ik
een boek voor jou en het team dat wellicht nog wat kan toevoegen. Want tekenen
kunnen we allemaal en processen kunnen ook op een andere manier dan met woorden
verbeeld worden.
En dan heb ik nu een boek - eigenlijk voor het hele
team - dat ik graag in eerste instantie wil geven aan Esther Kortink, met
wie ik de afgelopen jaren samen in ons kantoor zat.
‘Esther, je kwam als stagiaire bij mij en ik vind dat
je inmiddels een geweldige docent bent geworden. Dit boek ‘Tot op de draad’ van Ileen Montijn gaat
over kleding en is voor iedereen op onze afdeling interessant.
De namen van
alle collega’s heb ik voor in het boek geschreven. Lees het, vink je naam af en
geeft het door.
Collega’s,
ten slotte wil ik jullie nogmaals bedanken voor alles en natuurlijk wens ik
jullie succes in de komende jaren met de opleiding.
Ik zou heel graag in contact komen met Jan ter Heide i.v.m. mijn zoektocht naarr mensen uit mijn verleden. Hoop dat dat mogelijk is.
BeantwoordenVerwijderenGeen idee wie je bent en waarom je mij zoekt dus graag eerst je naam en de reden waarom je contact met mij wilt.
BeantwoordenVerwijderen