Bericht 16

Afgelopen vrijdagavond presenteerde ik mijn ‘Overstap’ tijdens een Catch-avond in het Kunstenlab in Deventer.  Catch is een verrassende en dynamische avond vol leuke, opvallende en interessante sprekers van binnen en buiten Deventer die zich presenteren aan de hand van twintig afbeeldingen in zes minuten en veertig  seconden. Het dwingende format van twintig slides van elk twintig seconden zorgt ervoor dat de presentaties catchy, creatief en to-the-point zijn, en soms ook hilarisch.

Creatieve professionals met bijzondere verhalen en vernieuwende concepten krijgen het podium. Iedere spreker licht een tipje van de sluier op van zijn of haar fascinaties, inspiratiebronnen en drive. Juist die elementen zorgen voor een klik met de  toeschouwers. Deelnemers en een groot deel van het publiek  komen uit de wereld van design, architectuur, fotografie, kunst, muziek en andere creatieve gebieden.

Vrijdagavond gingen de presentaties onder andere over:

- lichtontwerpen voor popconcerten (lichtontwerper Freek Ros)

- oude boeken en de waarde daarvan (conservator Atheneumbibliotheek Suzan 
  Folkerts)

- grafisch vormgeving met de hand en met de  computer (grafisch ontwerper 
  Astrid Janse)

- kunst in de gemeenschap  van een klein Zwitsers dorp (beeldend kunstenaar  
  Curdin Tones)

- fotografie en zang (fotograaf Femke Teussink)

Ik beet het  spits af van de avond en vertelde over het hoe en waarom van mijn Overstap met als titel: ‘Van de IJssel naar de Amstel’. Alles wat belangrijk voor me is en was, kwam als beeld voorbij:

Niet bang zijn om een stap te zetten.

Mijn liefde voor textiel die al jong is begonnen.

Mijn werk in het onderwijs en als beeldend kunstenaar.

Mijn grote wens om een tentoonstelling samen te stellen van dierbare kledingstukken die vluchtelingen meenamen op hun vlucht uit het land waar ze weg moesten.

Mijn fotoblog Getting Grip waarop ik dagelijks een foto zet.

Mijn persoonlijke ervaringen rondom dood, liefde en poëzie.

Mijn blog Overstap waarin ik mijn verandering naar een nieuwe werksituatie beschrijf.

De vervuilende kledingindustrie en de veranderingen die daar noodzakelijk zijn.

Mijn Catch eindigde met mijn visitekaartje en mijn opvatting dat je mee moet met de stroom die leven heet, dat je soms radicale stappen moet zetten om verder te komen, en dat dat  veel kan opleveren.

Natuurlijk voelde ik me wat gespannen aan het begin, maar ik vertelde mijn verhaal vol enthousiasme. In de pauze en na afloop kreeg ik positieve reacties en ontstonden er mooie gesprekken.

De Catch-avonden die ik als bezoeker heb bezocht,  waren altijd vol inspiratie en ze gaven me stof tot nadenken. Ik vraag me af of iets dergelijks in Amsterdam gebeurt? Misschien een idee om op door te denken? En dan natuurlijk het liefst samen met een groep enthousiaste mensen.

 

Bericht 15

De afgelopen maanden ben ik samen met Mechtild Kets bezig geweest om een workshop te ontwikkelen rond het thema ‘circulaire economie in relatie tot mode en textiel’. We waren gevraagd door de BMA (Branchevereniging van Mode Ambachten)om deze workshop uit te voeren tijdens het European Master Tailor Congres in het Hotel Inntel in Zaandam. Deelnemers kwamen uit Taiwan, Duitsland, Finland, Oostenrijk, Zwitserland en Nederland. De voertaal was Duits met vertaling naar het Engels.

‘Minder produceren, meer waarde toevoegen’ was de titel van de workshop die we afgelopen vrijdag gaven aan de 110 Internationale deelnemers van het congres. Ons doel was om te inspireren tot een andere benadering en op een actieve manier te laten ervaren wat mogelijk is. Hoe kunnen we samen ons vakgebied veranderen en de CO2 footprint van de mode-industrie drastisch verkleinen? Consumenten willen- terecht- steeds vaker weten waar een kledingstuk vandaan komt, en hoe het is gemaakt. Daar ligt een grote kans voor kleermakers, coupeuses en modevakscholen! Om diezelfde consument te overtuigen dat niet de prijs bepalend is, maar de waarde van een goed kledingstuk!

Vooraf was gevraagd om een lievelingsstuk textiel mee te nemen en op een label te schrijven waarom dit een belangrijk stuk is. Er kwam een grote diversiteit aan textiel binnen. Dit werd gepresenteerd als een expositie in de ruimte waar de lezingen plaats vonden. De verhalen die verteld werden tijdens de presentatie waren van een grote betrokkenheid. Er ontstonden mooie interviews toen we een aantal deelnemers naar voren vroegen.

Zo hingen er een paar honderd jaar oude gehaakte handschoenen gedragen door opeenvolgende generaties vrouwen in een familie.

 

Een eerste proefmodel (toile) waarop de maakster heel trots was en waardoor ze zeker wist dat ze haar passie had gevonden.

 

Een lange grijze wollen jas bleek jaren geleden gepresenteerd te zijn als meesterstuk en had het gebracht tot een foto in het tijdschrift ‘Rundschau’. 

Mijn inzending hiervoor was een witte wollen Afghaanse muts die ik heb gekregen van oud leerling Nahad waar binnenin een voering zat die gemaakt was van kleding uit het ziekenhuis in Vejle (Denemarken). 

Mechtild haar inzending was haar doopjurk die eerst de bruidsjurk van haar moeder was geweest, vervolgens de bekleding van de wieg en deels voor de doopjurk.

Het meest verre stuk kwam van de delegatie uit Taiwan die een kleurrijke handgeweven wollen shawl mee hadden genomen waarin veel symbolen te lezen waren.

Het was een goed begin waardoor de deelnemers allemaal betrokken werden in het grote verhaal wat we wilden vertellen.

Na een korte film waarin de ander kant n.l. de sterk vervuilende kant van de mode-industrie te zien was presenteerden wij alternatieven in een wervelende en inspirerende dia presentatie waarin we voorbeelden lieten zien hoe je waarde aan een kledingstuk kunt toevoegen. 

Een mooi voorbeeld hiervan is het colbert van het Berlijnse ontwerpduo SchmidtTakahashi die een trui op een prachtig manier verwerken in een colbert.

De Japanse ontwerper Junya Watanabe maakte deze jurk van oude jeans. Je kunt je voorstellen dat in elk deel wat gebruikt is een verhaal van de drager/draagster van de jeans zit.

Na de presentatie die met veel enthousiasme ontvangen werd was het tijd voor de deelnemers om zelf aan de slag te gaan met ideeën. Daarvoor waren er in de ruimte een groot aantal met gedoneerde stoffen gevulde boxen gezet.

Aan een kledingrek hingen oude kledingstukken en een groot aantal van ongebleekt katoen gemaakte tunieken in verschillende maten. De tunieken waren natuurlijk met liefde gemaakt door een aantal leden van de BMA.  

Deze zouden dienst gaan doen als ‘schetsboek’ waarop geëxperimenteerd kon worden met stoffen en delen van kledingstukken om zo tot een eerste verkenning te komen naar anders denken en doen. In groepen van vijf ging men aan de slag waarbij een deelnemer model was en de anderen samen een outfit moesten construeren op de tuniek.

Alles was daarbij geoorloofd. Er was direct enthousiasme, actie en beweging in de ruimte. De ‘makers’ gingen aan de slag. Tunieken werden aangetrokken.

De boxen met stoffen werden doorzocht en kledingstukken werden meegenomen.

Mouwen van overhemden werden afgeknipt en stoffen werden verknipt. Er werd handmatig genaaid en gespeld waarbij natuurlijk een doos spelden op de vloer viel.

Kragen ontstonden vanuit moulage waarbij te zien was dat er veel kennis in huis was bij de deelnemers.

Een overhemd werd omgekeerd aangetrokken en vandaar uit ontstond een nieuw idee.

 Er werd geknipt.

Er werd gescheurd.

Er werd gelachen en plezier gemaakt.

Omdat ook samenwerken een onderdeel was ontstonden er mooie overlegsituaties waarbij men gezamenlijk tot een oplossing moest komen.

Energie denderde door de zaal waarbij er ook erg hard gewerkt werd. Na 45 minuten was het tijd om de eindresultaten te bekijken wat een zeer vrolijk fotomoment gaf.

Daarna kregen de deelnemers te horen dat het kledingstuk afgemaakt dient te worden en zo mee gaat doen aan een wedstrijd georganiseerd door de BMA waarbij de resultaten geshowd zullen worden op de technische vakdag van de BMA op 17 november.

Daarop kwamen enthousiaste reacties en we kunnen er vanuit gaan dat er kledingstukken ingeleverd zullen worden. 

Na de workshop ging het direct door met de beurs waarop Mechtild haar ‘printing on demand stoffen’ van haar merk Kets Design liet zien en verkocht.

 

Daarnaast hadden we een deel ingeruimd hadden voor de prachtige stoffen van het bedrijf Ecological Textiles uit Roermond.

 

Het was een geweldige ervaring voor ons om onze ideeën voor zo'n groot en bijzonder publiek te presenteren.

We kregen heel veel positieve reacties en vragen over onze workshop en gaan aan de slag om het nog op andere plekken te doen.

Dit omdat we denken dat we zo een deel kunnen bijdragen aan een zeer noodzakelijke verandering van denken binnen de kledingindustrie. 

Klik op deze LINK om meer foto's te zien.