Verbindingen maken

Gisteren begonnen mijn tweedejaarsleerlingen van de afdeling Mode Maatkleding met een bijzonder project. Ik had hen de opdracht gegeven kleding te ontwerpen voor vijf vrouwen die in een rolstoel zitten. Het project duurt tien weken. Bij de start waren de vijf rolstoel-dames aanwezig. Ze verschilden sterk in leeftijd. Ook de redenen waarom ze in een rolstoel zijn beland, varieerden:  van een hoge dwarslaesie, een linkszijdige verlamming door een hersenbloeding tot aangeboren spierafwijkingen. Het werd een bijzondere middag waarbij iedereen werd geraakt. 

Tijdens de voorstelronde zei mijn leerling Elissa dat ze het bijzonder en emotioneel vond om dit te mogen doen en dat ze door kleding te ontwerpen graag met mensen in contact wou komen. Later bekende ze dat ze even had moeten huilen op de gang.

Na de voorstelronde ging de groep in kleine groepjes uiteen om de vrouwen te vragen naar hun wensen. En die waren er. Kleding voor mensen die dagelijks in een rolstoel zitten, moet aan bepaalde eisen voldoen: bijvoorbeeld zachte stof, geen kontzakken, broeken hoger van achter dan van voor. Later namen de leerlingen zorgvuldig de maten op.

Ik liep ondertussen rond, luisterde en genoot. En ik realiseerde me dat ik iemand ben die graag verbindingen maakt. De dag daarvoor had ik de prachtige tentoonstelling 'The Future of Fashion is Now' gezien in museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam. Daar las ik het volgende statement van modeontwerper Tania Candiani: 

Dat kwam bij mij binnen. Ik moest eraan terug denken toen ik keek en luisterde naar mijn leerlingen en de vrouwen in hun rolstoelen. Ze maakten verbinding met elkaar. En ik had ervoor gezorgd dat ze dat konden doen. 

Verbindingen maken. Omstandigheden creëren die dat mogelijk maken. Dat kan ik. En dat is een richting waar ik aan denk in verband met mijn overstap.

Catch en Wildcard

Een paar weken geleden werd ik gebeld door Mieke Conijn, directeur van het Kunstenlab in Deventer. Vreemd genoeg had ik direct het idee waarover het zou gaan. Ze begon natuurlijk met ‘Hoe gaat het met je?’ Na een aantal gebruikelijke zinnen zei ik: ‘Ik heb het vermoeden waarover je belt.’ En ja, daar kwam de vraag: ‘Zou je het leuk vinden om de Wildcard te doen bij de volgende Catch-avond?’ 

Catch staat voor een avond waarop bedrijven en kunstenaars zich presenteren met twintig dia's in zes minuten en twintig seconden. Aan het einde krijgt iemand de Wildcard: twintig dia's die je van te voren niet hebt gezien en waarop je direct moet reageren. Ik besloot meteen om het te doen. Het leek me goed om mezelf in het middelpunt te plaatsen. Wat spanning en sensatie kon ik goed gebruiken. Daarnaast vind ik spreken in het openbaar niet heel eng. Bovendien had ik er zin in, zeker in het kader van mijn coach-gesprek van een aantal weken geleden:

Ga van de tweede naar de eerste plaats. Zet jezelf centraal was de boodschap.

De avond kwam.
Voor mij waren natuurlijk de andere deelnemers.
Sommigen waren goed. Anderen wat minder.
Ik voelde de spanning bij mezelf toenemen.
Toen werd ik aangekondigd. 

Mijn opwinding verdween toen ik het podium opstapte.
Natuurlijk had ik er van tevoren over nagedacht, 

maar waar kun je over nadenken? 
Moest ik beginnen met ‘Er was eens…’?

Bij het eerste beeld wist ik dat dat geen goed idee was. 

Ik besloot om gewoon maar te reageren. 
Vreemde beelden volgden elkaar in een razend tempo op.

Tom Sellick en Kim Il Sung in Hawaii-hemden.
Een kamer vol heuvels begroeid met gras. 
Een waterval uit een flat.
Een cirkel die net niet sloot.
En nog veel meer.
Bij sommige beelden wist ik niets goeds te zeggen.
Bij anderen hoorde ik gelach in de zaal, 

en wist ik dat ik raak geschoten had.
Ik probeerde een verband te zoeken, 

maar door de snelheid ging dat niet.
Later hoorde ik dat het over prints en vormen ging. 
Plotseling was het voorbij.
Ik zou het zo nog een keer doen, dacht ik na het applaus.

Daarna waren er omhelzingen van vrienden. 

Glazen wijn en mooie gesprekken.
Het heeft me goed gedaan.
En nu verder met het proces van verandering.

Weken niets geschreven

Al een paar weken niets geschreven.
Toch zijn er dingen gebeurd die het vermelden waard zijn.

Waarom schrijf ik dan niet?

Ik had toch het plan om op dit blog met grote regelmaat wat te publiceren?

Wat belemmert me?
Hoe vrij kan en wil ik schrijven?
Laat ik maar beginnen.

In november had ik een tweede gesprek bij De Schone Kleren Campagne. Het was een prettig en inhoudelijk gesprek. Ik kwam erachter dat ik veel weet over schone en minder schone kleren en dat ik mijn mening over de negatieve kanten van de kledingindustrie goed kan formuleren. Ik bood mijn diensten aan voor verbetering van de lessen op hun website. In december hoor ik of ze hierop willen ingaan. Die stap is gemaakt dus.

Een aantal weken geleden trof ik vriend/coach G. op een opening. Hij vroeg hoe hetproces gaat met mijn overstapplan en waar ik nu sta. Direct daar achteraan: ‘Ik ga twee coachgesprekken met je doen, want ik wil je graag helpen daar achter te komen.’ Ik zei direct ja en de afspraak werd gemaakt voor 12 november bij mij thuis.

Het werd een intensieve sessie van ruim twee uur. Stevig en confronterend, maar ook met begrip. Er werd een kruispunt op de tafel gelegd met een stip in het midden. Vier wegen kwamen uit op dat kruispunt. Waar kom ik vandaan? Waar wil ik heen? Wat kan ik? Welke weg moet eerst gegaan worden? Er kwamen woorden op die wegen. Woorden van mij.

De weken voor het gesprek had ik het gevoel dat iets in mij blokkeerde. Iets dat waarschijnlijk heel dichtbij lag, maar ik zag het niet en kon het niet vinden.
Tijdens de sessie ontdekte ik dat het inderdaad heel dichtbij was: het werd een stevige maar ook liefdevolle confrontatie met de man met wie ik dertig jaar heb geleefd en die afgelopen jaar is overleden. Een lange periode heb ik mezelf niet centraal gesteld; door de omstandigheden kon ik dat ook niet. Maar nu wil en moet ik dat wel doen. Daar werd ik me van bewust. Ik wil het doorwerken en er iets van/over maken.

Dat betekent dat ik moet opruimen om verder te komen. Letterlijk en ook meer dan letterlijk. Mijn huis verder opruimen en er meer mijn eigen stempel op drukken. Dat ga ik de komende weken doen, en het hoeft niet meteen af. Het borrelt bij me vanbinnen. Verandering kost tijd, en die moet ik hier voor nemen. Alleen dan kan er ruimte  ontstaan en zal de energie gaan stromen. Ik voel dat het klopt.